#336.
by Liza
"La miró con recelo, se subió a su camioneta y se marchó.
Tal vez había encontrado una persona mejor en su vida y no tenía el valor para mirarlo a los ojos y decírselo.
Sabía que si eso era así, él ya no podría sentir algo nunca más. Sólo la podía mirar con enojo, pero lo que realmente sentía era decepción, enojo consigo mismo por no poder conservarla, y sobretodo tristeza, una que le generaba un nudo en su garganta.
Esos ojos que un día lo miraron y lo hicieron sentirse protegido, son los mismos que acababan de dejarlo a la deriva."
Úgy döntöttem, hogy a holnapi napra kizárólag ugyanazt tervezem, mint mára: a fentihez hasonló történeteket olvasok, ilyen s ehhez hasonló dalokat hallgatok hozzá és várom, hogy mikor fog legalább egy kicsit kevésbé fájni.
Nem mintha ezek segítenének a dolgomon, sőt.